Waar Esmee Reijnierse vroeger altijd een stabiele factor in het team was, heeft ze de afgelopen maanden nauwelijks kunnen spelen. Eerst kampte ze met de nasleep van een vervelende ontsteking in haar schouder. Na lang revalideren ging het steeds beter, maar daarna kreeg ze het ontzettend druk met haar proefschrift. Hierdoor was dit niet meer te combineren was met de verplichtingen van het spelen in de selectie, iets wat ze voorheen wel kon opbrengen. Voorlopig gaat ze zich daarom volledig op haar carrière richten. En dat gaat goed! Ze is afgestudeerd, bijna klaar met haar proefschrift en begin september zet ze voor zichzelf een grote stap in haar carrière: ze vertrekt naar Australië om haar onderzoek daar voort te zetten. Tijd voor een interview!

Veel mensen weten waarschijnlijk dat je druk bezig bent met je studie en je onderzoek. Ik denk alleen dat weinig mensen precies weten waar je je mee bezig houdt. Kun je ons iets uitleggen over het onderwerp van je onderzoek?

Ik werk bij de interne geneeskunde in het VU medisch centrum, op de sectie ouderengeneeskunde. Het onderzoek dat ik doe houdt zich bezig met sarcopenie. Dat is spierarmoede, lage spiermassa en spierkracht, als gevolg van veroudering en ik onderzoek de relatie die deze spierarmoede heeft met voeding en lichamelijke activiteit. Mijn onderzoek gaat vooral om het in kaart brengen van de situatie: hoe groot is het probleem van spierarmoede, hoeveel bewegen ouderen en wat zijn hun eetpatronen. Het doel is om uiteindelijk passende interventies in te kunnen zetten om spierarmoede tegen te kunnen gaan.

Ik hoorde je het afgelopen jaar veel vertellen over conferenties, presentaties en andere interessante dingen in het buitenland. Kun je ons vertellen wat je het afgelopen jaar allemaal hebt meegemaakt rondom je promotieonderzoek?

Ik ben naar een congres in Lissabon geweest, waar alle belangrijke onderzoekers van de hele voedingswereld bij elkaar komen. Hier heb ik twee posterpresentaties gegeven. Daarvoor heb ik een poster op A0 formaat gemaakt waarop ik mijn onderzoek aan andere onderzoekers heb gepresenteerd. Dit zijn onderzoekers die zich wel bezig houden met voeding, maar niet per se met spierarmoede. Zo zaten er ook onderzoekers bij die zich richten op het effect van voeding bij kinderen.

Daarnaast heb ik veel symposia over sarcopenie aan zorgprofessionals gegeven. Dat zijn bijvoorbeeld huisartsen, fysiotherapeuten en diëtisten. Het doel was om te zorgen voor een stukje bewustwording en het verbeteren van het diagnosticeren. Ook heb ik een prijs gewonnen voor mijn scriptie en heb ik op verschillende wetenschapsdagen presentaties gegeven.

Wow, indrukwekkend! En wat ga je in Australië precies doen, ga je daar meer data verzamelen voor je onderzoek?

Nee, het primaire doel is eigenlijk meer om een samenwerking op te starten tussen de VU en de universiteit van Melbourne. Ik ga daar samenwerken met onderzoeksgroepen die zich ook bezig houden met veroudering. De data is al aanwezig, want het zou teveel tijd kosten om dat nog te verzamelen in 3 maanden tijd. Ik ga kijken of ik mijn expertise vanuit de voedingskant daar in kan zetten en mijn ervaring over te brengen. Zij houden zich namelijk meer bezig met geheugenproblemen in relatie tot lichamelijk activiteit en ik hoop daar het stukje voeding bij toe te voegen. En een belangrijk doel is vooral ook veel netwerken natuurlijk!

Als je terug komt uit Australië, wat is dan de volgende stap in je carrière?

Op dit moment is dat nog best onzeker. Heel graag zou ik verder gaan met onderzoek binnen dit onderwerp en met deze onderzoeksgroep. Er zijn veel nieuwe projecten die opgestart worden, zowel in Australië als in Nederland, dus ik houd de opties nog even open.

En ben je van plan om na je trip weer te komen korfballen?

Dat hangt erg van de situatie af, maar als de situatie het toelaat ga ik zeker weer voor het eerste!

Goed om te horen! Afgelopen jaar zijn we op het veld helaas gedegradeerd uit de tweede klasse. Was het moeilijk om langs de kant te moeten zitten en lijdzaam toe te kijken?

Je kunt er zelf natuurlijk niks aan doen vanaf de kant, dus dat is wel lastig. Maar ik heb het team wel het hele seizoen zien groeien. Het nadeel was ook dat het voor de hele club een beetje een dipseizoen was naar mijn idee. Des te groter is de uitdaging nu voor Martijn om ons weer naar de 2^e klasse te brengen. Bovendien was deze poule voor mijn gevoel ook sterker dan vorig jaar en we hebben punten laten liggen die we zeker hadden moeten pakken.

Volgend jaar gaan we met een frisse wind natuurlijk weer vol voor het kampioenschap, zowel in de zaal als op het veld. Wat is denk je het belangrijkste dat er binnen de selectie moet veranderen om dit te kunnen realiseren?

De sfeer moet vooral optimaal zijn, dat komt de prestaties alleen maar ten goede. Dat staat voorop – en meer als één selectie optreden. Ook de aansluiting tussen het eerste en het tweede is daarbij belangrijk.

Duidelijk! En als we je over 10 jaar nog een keer interviewen, waar houd je je dan mee bezig? Ben je hoogleraar op de universiteit, gerenommeerd onderzoeker of heb je je eigen boeken geschreven?

Ik hoop dat ik in de onderzoekswereld mijn bijdrage heb kunnen doen binnen dit onderwerp en ik hoop echt dat ik dan nog steeds onderzoek doe. Hoogleraar zijn is niet per se mijn ambitie. Bovendien zitten er tussen hier en de functie van hoogleraar nog veel tussenstappen, dus dat zou ook nog wel even duren! Boeken schrijven is niet helemaal mijn ding, dus dat is denk ik uitgesloten.

Zie je Esmee de komende tijd nog langs de kant van het veld staan? Vergeet haar dan niet een goede reis en succes met haar onderzoek in Australië te wensen!